سیده عالیه رودبارکی ، مینا یاسمن - مدیریت فرهنگی- گروه ج- عصر پنجشنبه – پائیز 91 تاریخچه تلویزیون مجلس شورای ملی در تیرماه 1337 ماده ای با چهار تبصره را به تصویب رساند که بر اساس آن به دولت اجازه داده می شد یک فرستنده تلویزیون و کلیه ابزار فنی آن را به تشخیص وزارت پست و تلگراف و تلفن در تهران به کار اندازد و تا پنج سال نیز از پرداخت مالیات معاف باشد. البته لازم بود که کلیه برنامه های این فرستنده تابع تعهدات اداره کل انتشارات باشد. با چنین امکاناتی نخستین فرستنده ایران در ساعت 5 بعد از ظهر روز جمعه یازدهم مهرماه 1337 اولین برنامه خود را پخش کرد. این فرستنده که «تلویزیون ایران» نامیده می شد، در ابتدا هر روز از 6 بعد از ظهر تا ساعت 10 شب برنامه داشت. تلویزیون ایران به صورت یک بخش کاملاً خصوصی اداره می شد و متکی به درآمد خود از آگهی های تجاری و تبلیغات بود. پس از یکسال فعالیت این سازمان برنامه های روزانه خود را در تهران به پنج ساعت افزایش داد و پس از سه سال در سال 1340، فرستنده دیگری در آبادان و یک فرستنده تقویتی هم در اهواز تأسیس کرد. فعالیت تلویزیون در تهیه و پخش یک سلسله برنامه های سرگرم کننده خلاصه می شد. گردانندگان این مؤسسه در توجیه کار خود می گفتند که چون تلویزیون ایران جز آگهی منبع دیگری برای درآمد ندارد، ناچار است برای جلب تماشاگران بیشتر و جذب آگهی افزون تر دست به تولید برنامه های سبک و عامه پسند تر بزند. رونق کار تلویزیون ایران و شناسایی این رسانه به عنوان ابزار نشر فرهنگ و تبلیغات دولت ایران را به فکر جدی تأسیس یک مؤسسه تلویزیونی انداخت. بنابراین در سال 1343 یک گروه فرانسوی از سوی سازمان برنامه و بودجه مأمور بررسی و طراحی یک مرکز تلویزیونی شد. سرانجام پس از تصویب طرح ایجاد تلویزیون ملی ایران، یک دستگاه کوچک به وجود آمد و با امکاناتی ساده، پخش برنامه های آزمایشی را در سال 1345 آغاز کرد. امکانات فنی تلویزیون در آن زمان به یک استودیو، سه دوربین و دو دستگاه ضبط مغناطیسی و ساختمان کوچکی در مدت سه ماه آماده شده بود، محدود می شد. از آنجا که فرستنده تلویزیون ایران با سیستم 525 خطی آمریکایی کار می کرد و تلویزیون ملی ایران 625 خطی اروپایی بود، تلویزیون ملی با نصب فرستنده دو کیلو واتی با سیستم 525 خطی بر بالای ساختمان هتل هیلتون امکان استفاده ازاین شبکه را برای همه دارندگان تلویزیون با سیستم های مختلف امکان پذیر کرد. پس از مدتی کمتر از دو سال، در هفدهم مرداد ماه 1347، نخستین مرکز شهرستانی تلویزیون در ارومیه گشایش یافت و چند ماه بعد مرکز تلویزیون بندرعباس شروع به کار کرد. فعالیت مراکز تلویزیونی به تدریج یکی پس از دیگری آغاز گشت که از میان آنها می توان به مراکز شیراز، کرمانشاه، تبریز، زاهدان، خراسان، کرمان، سنندج و اصفهان اشاره کرد. به دنبال گسترش امکانات فنی، نصب و راه اندازی مرکز مخابرات ماهواره ای اسد آباد همدان در سال 1348، تبادل برنامه های تلویزیونی را با ایستگاههای خارجی میسر ساخت. پس از چندی دولت، تلویزیون ایران را از ثابت پاسال خریداری کرد و با پیوستن تلویزیون ایران به تلویزیون ملی، پخش دو برنامه تلویزیونی از دو کانال مختلف ادامه یافت. برنامه های جاری تلویزیونی ملی «برنامه اول» نام گرفت. و برنامه هایی که از تلویزیون ایران سابق پخش می شد، «برنامه دوم» نامیده شد. برنامه دوم با برد کمتر، و محتوایی به ظاهر پخته تر، رو به سوی اقلیت هایی چون روشنفکران و دانشجویان داشت و تماشاگران برنامه اول را اکثریت مردم تشکیل می دادند. اما به غیر از برنامه اول و دوم، دو کانال دیگر نیز فعالیت داشتند. نخست شبکه آموزشی که از مهر ماه 1355 کارش را زیر نظر وزارت آموزش و پرورش آغاز کرد و آموزش تخصصی جوانان دوره های ابتدایی و متوسطه را برعهده داشت و کانال دیگر تلویزیون بین المللی بود که تمام برنامه هایش را به زبان انگلیسی پخش می کرد. این فرستنده تلویزیونی به همراه یک فرستنده رادیویی که برنامه بین المللی خوانده می شد، کار ارایه اطلاعات و اخبار و همچنین فراهم آوردن برنامه های سرگرم کننده برای آمریکائیان مقیم ایران را انجام می داد. تا سال 1355 طبق برآورد اداره آمار تلویزیون، 93 درصد مناطق شهری و 45 درصد مناطق روستایی ایران زیر پوشش برنامه های تلویزیونی قرار گرفته بود. بخش برنامه های تلویزیون به صورت رنگی از همین سال شروع شد. بیش از آن چند برنامه رنگی به صورت آزمایشی در سال 1350 پخش شده بود. چندی پس از ادغام رادیو و تلویزیون، سازمان برای دستیابی به اهداف از پیش تعیین شده اش، قراردادهایی با مؤسسه آمریکایی آرتوردی تیل (A.D.L) منعقد کرد و مسئولین سازمان از سال 1353 عملاً به بررسی و تحقیقات لازم دست زدند. پس از مطالعه طرز کار و روشهای موجود در سازمان های مشابه در نقاط مختلف جهان، نتایج تحقیقات طی سمینارهای متعدد، مجدداً مورد بررسی قرار گرفت و خطوط اصلی فعالیت های سازمان برای ده سال بعد طراحی شد. طی سال های 55 و 56 پس از تصویب ساخت کلی، مسئولین سازمان به طراحی زیر نظامهای اداری، مالی، برنامه های حقوقی و دستمزد و مشابه آن پرداختند و شبکه های اول و دوم رادیو و تلویزیون به اضافه رادیو و تلویزیون بین المللی ایجاد شدند. این ساخت و نظامهای مربوط به آن تا به ثمر رسیدن انقلاب اسلامی ایران ادامه داشت. پس از انقلاب اسلامی، مقدمه قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران مصوب همه پرسی آذر ماه 1358 درباره نقش و جایگاه صدا و سیما چنین بیان می دارد که: وسایل ارتباط جمعی ( رادیو- تلویزیون) بایستی در جهت روند تکامل انقلاب اسلامی در خدمت اشاعه خدمت اسلامی قرار گیرد و در این زمینه از برخورد سالم و اندیشه های متفاوت بهره جوید و از اشاعه و ترویج خصلتهای تخریبی و ضد اسلامی جداً پرهیز کند. پیروی از اصول چنین قانونی که آزادی و کرامت ابنای بشر را سر لوحه اهداف خود دانسته و راه رشد و تکامل انسان را می گشاید بر عهده همگان است و لازم است که امت مسلمان با انتخاب مسئولین کاردان و مؤمن و نظارت مستمر بر کار آنان بطور فعالانه در ساختن جامعه اسلامی مشارکت جویند، به امید این که در بنای جامعه نمونه اسلامی (اسوه) که بتواند الگو و شهیدی بر همگی مردم جهان باشد موفق گردد. همچنین اصول چهل و چهار (مالکیت)، شصت و نه (نقش اطلاع رسانی)، یکصد و ده (انتصاب رئیس سازمان صدا و سیما) و یکصد و هفتاد و پنج (مدیریت و نظارت) بر سازمان مشخص شده است. برابر (ماده 175) قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، مصوب سال 1358، سازمان صدا و سیما زیر نظر قوای سه گانه بصورت یک شورای سرپرستی اداره می شد، اما در سال 1368 و بر پایه بازنگری قانون اساسی، نصب و عزل رئیس سازمان یاد شده با مقام رهبری است و شورایی مرکب از نمایندگان رئیس جمهور و رئیس قوه قضائیه و مجلس شورای اسلامی (هرکدام دو نفر) نظارت بر این سازمان را خواهند داشت. رسانه ملی و فراگیر سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران که خود به عنوان روابط عمومی نظام ایفای نقش می کند، به منظور وصول به نظام ارتباطی جامع و پویا، برقراری و تنظیم ارتباطات و مناسبات کارآمد درون و برون سازمانی، تدارک بسترهای لازم برای تسهیل جریان تعامل متقابل این رسانه با جامعه مخاطبین در سطح داخل و خارج از کشور، از ساختار مناسبی برخوردار است و «روابط عمومی سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی» از جمله عناصر مهم ساختار این رسانه است. روابط عمومی سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران علاوه بر تمهیدات و اقدامات گسترده برای فراهم آوردن زمینه های لازم تحقق حصول به مأموریت های فوق الذکر، اهداف مهم: ایجاد همدلی، تقویت و اعتلای تعلقات و تفاهمات و فرهنگ سازمانی و ایجاد محیط الهام بخش در جهت پاسداشت حیثیت مردمی-انقلابی متناسب با شأن و مأموریت سازمان صدا و سیما و کارکنان این دانشگاه عمومی در افکار عمومی داخل و خارج از سازمان صدا و سیما را نیز دنبال می کند. روابط عمومی سازمان صدا و سیما با برخورداری از ساختار، تشکیلات و شرح وظایفی جامع که به عنوان الگویی برای سایر روابط عمومی ها کاربری یافته است از پنج حوزه مدیریتی «ارتباطات» «ارتباطات با مجامع و سازمان ها» «اطلاع رسانی و انتشارات» «امور فرهنگی، تبلیغات و موزه» «هماهنگی واحدهای روابط عمومی» (در معاونت ها، شبکه های رادیویی و تلویزیونی و مراکز استانها) تشکیل و فعال شده است. از جمله وظایف مهم روابط عمومی صدا و سیما که در بیش از 60 عنوان اصلی تعریف شده است، می توان به این موارد اشاره کرد: - برنامه ریزی برای تنویر افکار عمومی و اجرای شیوه های مناسب برای رشد کمی و کیفی «ارتباطات» درون و برون سازمانی از جمله نحوه برقراری ارتباط و آشنایی با مخاطبان سازمان، اطلاع رسانی در سطح سازمان از طریق انتشار هفته نامه و همچنین تدارک شرایط و فراهم نمودن زمینه تعامل سازمان با، مخاطبان و رسانه ها. - شرکت در مجامع، ستادها، شوراهای مختلف کشوری در سطح جامعه به نمایندگی از سوی سازمان صدا و سیما برای تمهید اقدامات لازم رسانه ای و ارتباطات مشترک. - تدارک مقدمات ایجاد مردم سرا، تشکیل و اداره موزه صدا و سیما، برگزاری مراسم و تدارک مسابقات قرآنی و عقیدتی با هدف توسعه ارتباطات درون و برون سازمانی و جلب مشارکت همکاران، همچنین تنظیم روابط دو جانبه و دوسویه با مخاطبین. - ایفای نقش سخنگویی و نمایندگی و اعلام مواضع سازمانی. - گردآوری، جمع بندی و تحلیل نظرها و دیدگاه های اقشار مختلف مردم، نخبگان، رسانه ها، مراکز و دستگاه ها از یک سو و کارکنان سازمان صدا و سیما (افکارسنجی درون سازمانی) با هدف بازیابی فضای فکری و فرهنگی کارکنان از سوی دیگر از طریق: *طراحی و اجرای نظام جامع ارتباطات سازمانی، تبلیغات درون سازمانی و طرح نظام پذیرش و بررسی پیشنهادها *طراحی، تشکیل و اداره شورای امور فرهنگی کارکنان، برگزاری مراسم و برنامه های فرهنگی در رویدادهای مناسبتی طول سال. نظرات دانشجو: 1. ساعات برنامه های جذاب رادیو و تلویزیون به نسبت ماهواره ها کم است. 2. برنامه ها به روز باشد تا جای ماهواره ها را در منازل بگیرد. 3. برنامه ها برای نوجوان و جوان کم می باشد و باعث جذب آنان نمی گردد. منبع: 1- سایت روابط عمومی صدا و سیما Pr.Irib.ir www.iriboffice.ir -2

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: